Van de hemel in het echte leven van Bolivia

Hola todos amigos
Ja, ja dat spaans gaat me steeds beter af.
Ik ben woensdagochtend met frisse moed vertrokken uit Sucre nadat ik uitgezwaait werd door Rene. Na nog wat onwennig fietsen met volle bepakking door de straatjes van Sucre rij ik richting Potosi. Nog even tanken voor m´n kooktoestel en dan gaan. Het eerste stuk gaat lekker, veel afdalen en zo nu en dan een klimmetje. De eerste km´s gaan snel en steek na 25 km maar eens op. Veel drinken want het is erg warm. Het is vrij rustig op de weg en als er een auto of vrachtwagen aan komt toeteren ze kort, ter aankondiging dat ze er aan komen. De omgeving is mooi en zo slingert de weg tussen de bergen door. De temperatuur stijgt ook geleidelijk en zo geeft mijn metertje 42 graden aan. Dat merk je goed tijdens de inspanningen. M´n hartslag is steeds zo rond de 165, soms iets minder als ik naar beneden ga en soms boven de 175 omhoog. Dat gaat ook in de benen zitten en de ademhaling. Dus wat vaker rusten en als het even kan in de schaduw. Maar die is er niet zoveel. De zon staat recht boven me. Om 13u ben ik bij Millares en gehucht van anderhalf straatje, maar een doorgangsplaats voor chauffeurs en busjes, snel eten en weer door. Ik heb er dan 60 km opzitten en vind het wel goed voor vandaag. In het pensionnetje vraag ik of ik er een nachtje kan slapen en dat is goed. Ik kom van de hemel in de ware wereld van Bolivia. In de kamer is het smoor heet en er staan drie gammele bedden. Ik kies de beste uit en ga eerst even liggen en vooral niet bewegen. Na een uurtje ga ik kijken of er wáter is om een beetje te wassen. Zo waar er is een douche die ik mag gebruiken en er komt nog wáter uit ook, al is het koud. Maar dat is nu wel lekker, even afkoelen. De rest van de middag zit ik wat te lezen in de schaduw en probeer wat te praten met de eigenaresse. Natuurlijk over m´n leeftijd, of ik alleen ben en kinderen heb etc. Het bekende ritueel. Het eten is ook erg basic. Wat een verschil met gisteravond. Toen zat ik bij een Italiaan, een soort huiskamerrestaurant en daar heb ik toch lekker gegeten. Maar goed ook want nu is het andere koek. Soeprijst met een stuk vlees en aardappelen erdoor. Ook lekker maar toch anders, ha ha.
S´morgens om 6u opgestaan en zelf wat yogurt met muesli en een avocado gegeten. Half 7 zit ik al op de fiets, de zon staat al weer te kijken maar nog niet te warm en er is nog wat schaduw van de bergen op de weg. Na het laagste punt berijkt te hebben 2200 ongeveer gaat de grote klim beginnen naar het plateau. Na anderhalf uur en nog maar 8 km verder hou ik het voor gezien. Het is te heet en dit zal ik geen 60 km vol houden met een hartslag van rond de 175. Na dat er 2 auto´s en drie vrachtwagen voorbij zijn gegaan hou ik de volgende vrachtwagen aan en vraag of ze naar Potosi gaan. En jawel, geen enkel probleem. De fiets gaat in de laadbak met de tassen en ik in de cabine met de 2 mannen. We hebben gezellig zitten praten en zag zo het landschap aan me voorbij trekken. Heel mooi en heel heftig, blij dat ik in de truck zat. Eenmaal op het plateau wordt het weer wat vlakker en mooier, er is weer meer leven en ze verbouwen er aardappelen, mais en uien. Om 11u wordt ik netjes in Potosi afgezet en bedank de mannen hartelijk met ieder 20 bol. Ik opzoek naar een hostel en dat is snel gevonden. Ik merk wel dat ik op 4090m zit want je hoeft maar iets te doen en je bent al bekaf. Nu ondervind ik wat mijn revalidanten altijd ondergaan, heftig dus. Loop s´middags wat rond en boek een toer voor de volgende morgen naar de MIJNEN in Cerro Rico ¨rijke berg¨ maar met een verhaal. Zie google de Divil´s miners. Spreek nog wat mensen van een rondreis van Koning Aap.
Vrijdag morgen om 9 u vertrekken we met 5 pers richting de berg. Eerst gaan we beschermkleding passen, soort regenpak, laarzen en een helm. Daarna lopen we naar een markt waar we geschenken kopen voor de mijnwerkers. Je kunt kiezen tussen een zak met cocabladen, cigaretten en drinken of dynamite met ontsteking. Ik koop de dynamite voor 15 bol is ongeveer 2,50 euro, kopie dus. Gek he, loop je zomaar met een staafje dynamite in een plasticzakje door de straat, moet je mee op schiphol aankomen. Ja dit is een souvenier uit Bolivia. De hele tent zal ontruimt worden denk ik, ha ha. Maar goed we stappen weer in het busje en gaan naar de mijn. We krijgen nog een lamp op de helm en gaan achter de gids aan de mijn in. De gangen zijn zeer verschillend van rechtop lopen, door de knieen, bukken en op de hurken ergens onderdoor. De gangen zijn gestut maar je moet soms niet zien hoe. Maar niet te veel bij nadenken. Des te verder we de mijn in gaan, stijgt te temperatuur en wordt het steeds stoffiger. Zo nu en dat komt er een karretje langs gevuld met stenen waar het zilver en en andere mineralen in zitten voorbij met mijnwerkers ervoor en achter. Deze lorries wegen tussen de 1 en 2 ton. Je moet dan snel opzij om ze er langs te laten. Ook bezoeken we Tio, een bescherm heilige. Deze houden ze te vriend door hem cigaretten, bijna pure alcohol en cocabladen te geven, want dan gebeuren er geen ongelukken in de mijn. Tio is een goede klant voor het RRC. De mijnwerkers werken onder zeer zware omstandigheden voor een scheidloontje, echt ongelooflijk. Ik geef mijn dynamite aan één van de mijnwerkers zodat hij weer een stukje kan laten exploderen en zo weer wat stenen kan lospeuteren. Na ruim 2 uur komen we weer buiten en staan even bij te komen. Je zult maar iedere dag hier weer in moeten. 14 u per dag en 6 dagen in de week. Echt vreselijk. De mijnwerkers worden gemiddeld maar 35 jaar en als ze pensioen halen (51) hebben ze allerlei ziekten die ze niet kunnen bekostigen van wat ze dan ontvangen. Dan heb je maar weer mazzel dat je in Ned geboren bent. De rest van de middag moet ik hier veel over nadenken.
Vandaag ontmoet ik Linda weer en ga met haar en een aantal van haar zwerfkinderenproject naar een museum en eten samen wat. Morgen vertrek ik weer richting Uyuni.
Hasta luego, un beso grande
Ellen