Van de hemel in het echte leven van Bolivia
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
27 Oktober 2012 | Bolivia, Potosí
Hola todos amigos
Ja, ja dat spaans gaat me steeds beter af.
Ik ben woensdagochtend met frisse moed vertrokken uit Sucre nadat ik uitgezwaait werd door Rene. Na nog wat onwennig fietsen met volle bepakking door de straatjes van Sucre rij ik richting Potosi. Nog even tanken voor m´n kooktoestel en dan gaan. Het eerste stuk gaat lekker, veel afdalen en zo nu en dan een klimmetje. De eerste km´s gaan snel en steek na 25 km maar eens op. Veel drinken want het is erg warm. Het is vrij rustig op de weg en als er een auto of vrachtwagen aan komt toeteren ze kort, ter aankondiging dat ze er aan komen. De omgeving is mooi en zo slingert de weg tussen de bergen door. De temperatuur stijgt ook geleidelijk en zo geeft mijn metertje 42 graden aan. Dat merk je goed tijdens de inspanningen. M´n hartslag is steeds zo rond de 165, soms iets minder als ik naar beneden ga en soms boven de 175 omhoog. Dat gaat ook in de benen zitten en de ademhaling. Dus wat vaker rusten en als het even kan in de schaduw. Maar die is er niet zoveel. De zon staat recht boven me. Om 13u ben ik bij Millares en gehucht van anderhalf straatje, maar een doorgangsplaats voor chauffeurs en busjes, snel eten en weer door. Ik heb er dan 60 km opzitten en vind het wel goed voor vandaag. In het pensionnetje vraag ik of ik er een nachtje kan slapen en dat is goed. Ik kom van de hemel in de ware wereld van Bolivia. In de kamer is het smoor heet en er staan drie gammele bedden. Ik kies de beste uit en ga eerst even liggen en vooral niet bewegen. Na een uurtje ga ik kijken of er wáter is om een beetje te wassen. Zo waar er is een douche die ik mag gebruiken en er komt nog wáter uit ook, al is het koud. Maar dat is nu wel lekker, even afkoelen. De rest van de middag zit ik wat te lezen in de schaduw en probeer wat te praten met de eigenaresse. Natuurlijk over m´n leeftijd, of ik alleen ben en kinderen heb etc. Het bekende ritueel. Het eten is ook erg basic. Wat een verschil met gisteravond. Toen zat ik bij een Italiaan, een soort huiskamerrestaurant en daar heb ik toch lekker gegeten. Maar goed ook want nu is het andere koek. Soeprijst met een stuk vlees en aardappelen erdoor. Ook lekker maar toch anders, ha ha.
S´morgens om 6u opgestaan en zelf wat yogurt met muesli en een avocado gegeten. Half 7 zit ik al op de fiets, de zon staat al weer te kijken maar nog niet te warm en er is nog wat schaduw van de bergen op de weg. Na het laagste punt berijkt te hebben 2200 ongeveer gaat de grote klim beginnen naar het plateau. Na anderhalf uur en nog maar 8 km verder hou ik het voor gezien. Het is te heet en dit zal ik geen 60 km vol houden met een hartslag van rond de 175. Na dat er 2 auto´s en drie vrachtwagen voorbij zijn gegaan hou ik de volgende vrachtwagen aan en vraag of ze naar Potosi gaan. En jawel, geen enkel probleem. De fiets gaat in de laadbak met de tassen en ik in de cabine met de 2 mannen. We hebben gezellig zitten praten en zag zo het landschap aan me voorbij trekken. Heel mooi en heel heftig, blij dat ik in de truck zat. Eenmaal op het plateau wordt het weer wat vlakker en mooier, er is weer meer leven en ze verbouwen er aardappelen, mais en uien. Om 11u wordt ik netjes in Potosi afgezet en bedank de mannen hartelijk met ieder 20 bol. Ik opzoek naar een hostel en dat is snel gevonden. Ik merk wel dat ik op 4090m zit want je hoeft maar iets te doen en je bent al bekaf. Nu ondervind ik wat mijn revalidanten altijd ondergaan, heftig dus. Loop s´middags wat rond en boek een toer voor de volgende morgen naar de MIJNEN in Cerro Rico ¨rijke berg¨ maar met een verhaal. Zie google de Divil´s miners. Spreek nog wat mensen van een rondreis van Koning Aap.
Vrijdag morgen om 9 u vertrekken we met 5 pers richting de berg. Eerst gaan we beschermkleding passen, soort regenpak, laarzen en een helm. Daarna lopen we naar een markt waar we geschenken kopen voor de mijnwerkers. Je kunt kiezen tussen een zak met cocabladen, cigaretten en drinken of dynamite met ontsteking. Ik koop de dynamite voor 15 bol is ongeveer 2,50 euro, kopie dus. Gek he, loop je zomaar met een staafje dynamite in een plasticzakje door de straat, moet je mee op schiphol aankomen. Ja dit is een souvenier uit Bolivia. De hele tent zal ontruimt worden denk ik, ha ha. Maar goed we stappen weer in het busje en gaan naar de mijn. We krijgen nog een lamp op de helm en gaan achter de gids aan de mijn in. De gangen zijn zeer verschillend van rechtop lopen, door de knieen, bukken en op de hurken ergens onderdoor. De gangen zijn gestut maar je moet soms niet zien hoe. Maar niet te veel bij nadenken. Des te verder we de mijn in gaan, stijgt te temperatuur en wordt het steeds stoffiger. Zo nu en dat komt er een karretje langs gevuld met stenen waar het zilver en en andere mineralen in zitten voorbij met mijnwerkers ervoor en achter. Deze lorries wegen tussen de 1 en 2 ton. Je moet dan snel opzij om ze er langs te laten. Ook bezoeken we Tio, een bescherm heilige. Deze houden ze te vriend door hem cigaretten, bijna pure alcohol en cocabladen te geven, want dan gebeuren er geen ongelukken in de mijn. Tio is een goede klant voor het RRC. De mijnwerkers werken onder zeer zware omstandigheden voor een scheidloontje, echt ongelooflijk. Ik geef mijn dynamite aan één van de mijnwerkers zodat hij weer een stukje kan laten exploderen en zo weer wat stenen kan lospeuteren. Na ruim 2 uur komen we weer buiten en staan even bij te komen. Je zult maar iedere dag hier weer in moeten. 14 u per dag en 6 dagen in de week. Echt vreselijk. De mijnwerkers worden gemiddeld maar 35 jaar en als ze pensioen halen (51) hebben ze allerlei ziekten die ze niet kunnen bekostigen van wat ze dan ontvangen. Dan heb je maar weer mazzel dat je in Ned geboren bent. De rest van de middag moet ik hier veel over nadenken.
Vandaag ontmoet ik Linda weer en ga met haar en een aantal van haar zwerfkinderenproject naar een museum en eten samen wat. Morgen vertrek ik weer richting Uyuni.
Hasta luego, un beso grande
Ellen
Ja, ja dat spaans gaat me steeds beter af.
Ik ben woensdagochtend met frisse moed vertrokken uit Sucre nadat ik uitgezwaait werd door Rene. Na nog wat onwennig fietsen met volle bepakking door de straatjes van Sucre rij ik richting Potosi. Nog even tanken voor m´n kooktoestel en dan gaan. Het eerste stuk gaat lekker, veel afdalen en zo nu en dan een klimmetje. De eerste km´s gaan snel en steek na 25 km maar eens op. Veel drinken want het is erg warm. Het is vrij rustig op de weg en als er een auto of vrachtwagen aan komt toeteren ze kort, ter aankondiging dat ze er aan komen. De omgeving is mooi en zo slingert de weg tussen de bergen door. De temperatuur stijgt ook geleidelijk en zo geeft mijn metertje 42 graden aan. Dat merk je goed tijdens de inspanningen. M´n hartslag is steeds zo rond de 165, soms iets minder als ik naar beneden ga en soms boven de 175 omhoog. Dat gaat ook in de benen zitten en de ademhaling. Dus wat vaker rusten en als het even kan in de schaduw. Maar die is er niet zoveel. De zon staat recht boven me. Om 13u ben ik bij Millares en gehucht van anderhalf straatje, maar een doorgangsplaats voor chauffeurs en busjes, snel eten en weer door. Ik heb er dan 60 km opzitten en vind het wel goed voor vandaag. In het pensionnetje vraag ik of ik er een nachtje kan slapen en dat is goed. Ik kom van de hemel in de ware wereld van Bolivia. In de kamer is het smoor heet en er staan drie gammele bedden. Ik kies de beste uit en ga eerst even liggen en vooral niet bewegen. Na een uurtje ga ik kijken of er wáter is om een beetje te wassen. Zo waar er is een douche die ik mag gebruiken en er komt nog wáter uit ook, al is het koud. Maar dat is nu wel lekker, even afkoelen. De rest van de middag zit ik wat te lezen in de schaduw en probeer wat te praten met de eigenaresse. Natuurlijk over m´n leeftijd, of ik alleen ben en kinderen heb etc. Het bekende ritueel. Het eten is ook erg basic. Wat een verschil met gisteravond. Toen zat ik bij een Italiaan, een soort huiskamerrestaurant en daar heb ik toch lekker gegeten. Maar goed ook want nu is het andere koek. Soeprijst met een stuk vlees en aardappelen erdoor. Ook lekker maar toch anders, ha ha.
S´morgens om 6u opgestaan en zelf wat yogurt met muesli en een avocado gegeten. Half 7 zit ik al op de fiets, de zon staat al weer te kijken maar nog niet te warm en er is nog wat schaduw van de bergen op de weg. Na het laagste punt berijkt te hebben 2200 ongeveer gaat de grote klim beginnen naar het plateau. Na anderhalf uur en nog maar 8 km verder hou ik het voor gezien. Het is te heet en dit zal ik geen 60 km vol houden met een hartslag van rond de 175. Na dat er 2 auto´s en drie vrachtwagen voorbij zijn gegaan hou ik de volgende vrachtwagen aan en vraag of ze naar Potosi gaan. En jawel, geen enkel probleem. De fiets gaat in de laadbak met de tassen en ik in de cabine met de 2 mannen. We hebben gezellig zitten praten en zag zo het landschap aan me voorbij trekken. Heel mooi en heel heftig, blij dat ik in de truck zat. Eenmaal op het plateau wordt het weer wat vlakker en mooier, er is weer meer leven en ze verbouwen er aardappelen, mais en uien. Om 11u wordt ik netjes in Potosi afgezet en bedank de mannen hartelijk met ieder 20 bol. Ik opzoek naar een hostel en dat is snel gevonden. Ik merk wel dat ik op 4090m zit want je hoeft maar iets te doen en je bent al bekaf. Nu ondervind ik wat mijn revalidanten altijd ondergaan, heftig dus. Loop s´middags wat rond en boek een toer voor de volgende morgen naar de MIJNEN in Cerro Rico ¨rijke berg¨ maar met een verhaal. Zie google de Divil´s miners. Spreek nog wat mensen van een rondreis van Koning Aap.
Vrijdag morgen om 9 u vertrekken we met 5 pers richting de berg. Eerst gaan we beschermkleding passen, soort regenpak, laarzen en een helm. Daarna lopen we naar een markt waar we geschenken kopen voor de mijnwerkers. Je kunt kiezen tussen een zak met cocabladen, cigaretten en drinken of dynamite met ontsteking. Ik koop de dynamite voor 15 bol is ongeveer 2,50 euro, kopie dus. Gek he, loop je zomaar met een staafje dynamite in een plasticzakje door de straat, moet je mee op schiphol aankomen. Ja dit is een souvenier uit Bolivia. De hele tent zal ontruimt worden denk ik, ha ha. Maar goed we stappen weer in het busje en gaan naar de mijn. We krijgen nog een lamp op de helm en gaan achter de gids aan de mijn in. De gangen zijn zeer verschillend van rechtop lopen, door de knieen, bukken en op de hurken ergens onderdoor. De gangen zijn gestut maar je moet soms niet zien hoe. Maar niet te veel bij nadenken. Des te verder we de mijn in gaan, stijgt te temperatuur en wordt het steeds stoffiger. Zo nu en dat komt er een karretje langs gevuld met stenen waar het zilver en en andere mineralen in zitten voorbij met mijnwerkers ervoor en achter. Deze lorries wegen tussen de 1 en 2 ton. Je moet dan snel opzij om ze er langs te laten. Ook bezoeken we Tio, een bescherm heilige. Deze houden ze te vriend door hem cigaretten, bijna pure alcohol en cocabladen te geven, want dan gebeuren er geen ongelukken in de mijn. Tio is een goede klant voor het RRC. De mijnwerkers werken onder zeer zware omstandigheden voor een scheidloontje, echt ongelooflijk. Ik geef mijn dynamite aan één van de mijnwerkers zodat hij weer een stukje kan laten exploderen en zo weer wat stenen kan lospeuteren. Na ruim 2 uur komen we weer buiten en staan even bij te komen. Je zult maar iedere dag hier weer in moeten. 14 u per dag en 6 dagen in de week. Echt vreselijk. De mijnwerkers worden gemiddeld maar 35 jaar en als ze pensioen halen (51) hebben ze allerlei ziekten die ze niet kunnen bekostigen van wat ze dan ontvangen. Dan heb je maar weer mazzel dat je in Ned geboren bent. De rest van de middag moet ik hier veel over nadenken.
Vandaag ontmoet ik Linda weer en ga met haar en een aantal van haar zwerfkinderenproject naar een museum en eten samen wat. Morgen vertrek ik weer richting Uyuni.
Hasta luego, un beso grande
Ellen
-
27 Oktober 2012 - 21:11
Lianne:
Ik maak op dat het leven voor de mijnwerkers zwaar is en voor jou, fietsend in de hitte en hoogte soms (ook een beetje)ook. Groet lianne -
27 Oktober 2012 - 21:11
Lianne:
Ik maak op dat het leven voor de mijnwerkers zwaar is en voor jou, fietsend in de hitte en hoogte soms (ook een beetje)ook. Groet lianne -
27 Oktober 2012 - 21:12
Lianne:
Te weinig geduld;)) -
27 Oktober 2012 - 21:12
Lianne:
Te weinig geduld;)) -
27 Oktober 2012 - 21:48
Jezu:
ha zus we hebben elkaar gesproken, vooral erik is geinteresseert in het dynamite.
tot de volgende skype -
27 Oktober 2012 - 22:27
Berna:
`He ellen, snap dat hun leven je bezighoudt. Wat een ervaring om dat mee te maken. Probeer je niet al te druk te maken op deze hoogte. Houd je hartslag laag! Groet uit Zoeterwoude en tot je volgende bericht.
-
27 Oktober 2012 - 23:00
Monique:
Ha die Ellen,
Kan me erg goed voorstellen dat het echt zien van de situatie in het land je aan het denken zet. Waar gaat het dan ook allemaal over hier in Nederland, erg veel luxeproblemen in vergelijking met Bolivia. Het is heel treurig dat het allemaal zo oneerlijk is verdeeld in de wereld. Heel verstandig dat je je op enig moment hebt laten vervoeren, je moet nog langer mee uiteindelijk. Iedere dag weer vol avonturen, succes met het fietsen in die zware omstandigheden en heb het goed.
Groet,
Monique -
27 Oktober 2012 - 23:12
Onno:
He Kanjer,
Vanmorgen de zwemtraining gegeven, ik heb hen ook behoorlijk laten zweten (en maar zeuren over pauzes, ha!). Weer leuk jouw verhaal te lezen, eten blijft kennelijk vaak toch een uitdaging, maar dat is het hier ook (de zalm bevat ineens salmonella, de doner kebab o.i.d. bevat E-colli bacterien etc.) Maar we hebben wel weer een regering, helaas straks geen hypotheek aftrek meer, maar je kan niet alles hebben...
Vandaag eerste sneeuw gevallen aan de kust (mijn zoon moest in Wassenaar in de sneeuw voetballen) 's middags wel weer erg mooi, maar nu wel koud.
Vorige week met de kids op korte vakantie geweest rond Eerbeek. Zou jij ook eens moeten doen, is erg fraai in de bossen iets minder hoog dan waar jij nu bent, maar ook wel makkelijker te fietsen (en ze spreken er gewoon nederlands in de snackbar).
Jou verhaal van de mijnwerkers vond ik lastig. Het is ongelooflijk dat die mensen zich zo af moeten beulen om te leven (en wat voor leven dan). Wordt tijd dat die mesnen zich groeperen en betere arbeidsomstandigheden krijgen, je voelt je dan machteloos (het is niet goed, maar wij kunnen er weinig aan veranderen).
Succes met fietsen en alle fantastische ervaringen.
Hoor graag snel weer van jou.
Groetjes, Onno -
27 Oktober 2012 - 23:13
Renate:
Gelukkig veilig uit de mijn gekomen! Ja het is oneerlijk verdeeld in de wereld! Gelukkig stond ons wiegje in Nederland! Rust goed uit voordat je weer op weg gaat!
Gisteren Mylene uitgezwaaid! Vandaag is ze eindelijk uit gevaren richting Tenerife! Was wel even snikken met z'n allen! Tot mailze. -
28 Oktober 2012 - 02:13
René Thielemans:
dag Ellen, blij de lezen dat je het redt al zal het wel af en toe op de tanden bijten zijn, maar dat wist je al wel. vooral genieten als het bergaf gaat al weet je dat na de bocht het weer bergop zal gaan. ga vooral niet te diep. groetjes uit Sucre -
28 Oktober 2012 - 06:53
W&W:
Hoi Ellen - goed je even te hebben gesproken. Ik heb op YouTube de Trailer van de film The Devil's Miner bekeken. De film die veel aandacht heeft gekregen heeft ook veel positiefs opgebracht: Since the making of the film, Basilio and his siblings attend school full time and no longer work in the mines. Through the assistance of the film makers and the German NGO Kindernothilfe, the Vargas family was able to move off of the mountain and open a shop for an alternate source of income. Dit is één van de vele mijnen, waar de werkomstandigheden miserabel zijn; wereldwijd zijn er nog honderden.
Toen je mij het verhaal vertelde, moest ik denken aan ons (met JW) bezoek aan een goudmijn in Zuid Afrika. 1200 meter onder de grond. Regenpakken en laarzen aan, want de watergekoelde, open liftkooi bracht ons in luttele minuten naar beneden. Verder was je beschrijving van wat je in de mijn aantrof heel herkenbaar.
Tenga cuidado y cuidado con usted mismo (hoop dat dit begrijpelijk Spaans is). Hasta la vista! W&W -
28 Oktober 2012 - 07:03
Albert(h):
!Hola Ellen!
Ja, dat kun je wel zeggen, dat het echte leven nu begonnen is. Dan te bedenken dat er jaarlijks een wielerwedsrijd "Sucre-Potosi-Sucre" is, waarbij ze in eén dag van Sucre naar Potosi racen en de volgende dag vice versa. Dat zijn échte bergetappes op hoogte, nietwaar. Afijn je hebt het overleefd en niet alleen dat maar ook nog eens je tocht in de mijnspelonken van de Cerre Rico. Op naar je volgende ervaringen avonturen in ons prachtige Bolivia!
!Saludos, no solemente de Albert(h) pero tambien de Randi! -
28 Oktober 2012 - 14:25
Ria Zitman:
Ha Ellen, wat een belevenissen. Om stil van te worden, want wat hebben wij het dan goed hier in Nederland. Succes met het vervolg van je reis en take care! HLRia -
28 Oktober 2012 - 14:50
Marja:
Ho Ellen,
dat zijn nog eens ervaringen, tjonge jonge. Inderdaad, dan zijn wij blij dat wij in Ned. geboren zijn. Goed om te zien, maar niet te lang bij stil staan, we kunnen er niet veel aan veranderen, al zouden we dat graag willen. Ben benieuwd naar je vervolg.
Groet Marja
-
28 Oktober 2012 - 16:58
Rita:
Indrukwekkend verslag Ellen
Succes -
28 Oktober 2012 - 19:09
Bert:
Ja het leven is daar is een heel stukkie anders dan hier.Hoe vaak of je het ook ziet die ellende,het went nooit.
Het laat je wel weer beseffen hoe goed we het hier hebben.
Doe mij ook even zo'n staaf dynamiet,dan gaat de sloop boven wat sneller.
Morgen ga ik beginnen,je hebt wel lef dat je dat door mij laat doen.
Jammer dat er geen stroom was vanmorgen,ook dat is daar niet vanzelfsprekend.
Dat zal in Uyuni waarschijnlijk beter gaan.
ÉXITO
-
29 Oktober 2012 - 08:08
Annette:
Hey Ellen,
Bedankt voor je reisverslag. Wat een contrasten zeg, indrukwekkend! Goed dat je verstandige keuzes maakt en gebruik maakt van een vrachtwagen ritje wanneer dat kan/moet.
Hier alles goed, afgelopen weekend even met Claes weggeweest, naar Busloo, lekker fietsen in de zon en even later een hagelbuitje op de kop, weer- contrasten in Nederland, wat een verschil he?
Veel plezier en succes verder, liefs Annette en fam. -
29 Oktober 2012 - 12:37
May :
Hoi Ellen,
Wat gaat dat hartje hard, fietsen wordt dan topsport. Zoveel indrukken en confrontaties maar geniet vooral.
Succes -
30 Oktober 2012 - 08:09
Ad:
Je verslag leest als een boek. De mooie indrukken die je krijgt. Wat je allemaal overkomt en af en toe het afzien. De tijd die je neemt om zo'n uitgebreid verhaal neer te zetten. Ik blijf je volgen hoor. Sterkte, met de volgende etappe.
-
30 Oktober 2012 - 22:14
Trudi:
Hoi Ellen, de tocht der tochten, gelukkig dat er een vriendelijke vrachtwagenchauffeur langs kwam om je mee te nemen, ik had van Jan al vernomen dat het fietsen niet meeviel (via skype). Heel stoer van je dat je ook nog de mijn in bent gegaan zonder claustrofobisch te worden brrrr. Hopelijk gaat de tocht naar Uyuni beter, take care Trudi en Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
