1 miljoen Chinezen

Ni hou

Na afscheid genomen te hebben van het uitzwaaicommite, begon de lange reis naar het oosten. Via Shanghai was ik om half 3 s'nachts, het was inmiddels 30 okt, in mijn hostel in Kunming. Het vervoer van de luchthaven naar het hostel verliep vlot want ze staan als bijen op de honing te trappelen om je weg te brengen. Natuurlijk te veel betaald maar dat was even niet belangrijk. Helaas was de kamer vergeven en hadden ze een dormbed voor me. Niet dus, want ik was aardig aan m'n endje en wilde lekker uitslapen. Dus kreeg ik een 4 pers kamer voor mezelf. Dat was beter. Goed geslapen en kwam er s'middags om half 1 uit. Die middag de omgeving van het hostel verkent. Het ligt midden in het centrum. Kunming is een moderne stad met luxe winkelcentra en vele kraampjes in de straten. De temperatuur is sinds mijn aankomst goed. De zon schijnt en het is 18 tot 20 graden, de nachten zijn nog wel koud, rond 4 gr. De fiets is goed overgekomen en staat gereed voor vertrek morgen. Het scoren van eten valt nog niet mee. Je weet niet wat er op de munukaart staat en de bediening is lacherig als je iets probeert te vragen. Maar na een paar restaurants, krijg ik ineens een engelse versie munukaart voor m'n neus en kan ik bestellen. Later heb ik een restaurantje gevonden waar een meisje engels spreekt en daar kon ik mijn eerste portie "fried rice with chicken" bestellen. Daar zullen er nog vele van volgen vrees ik. Heb het oplaten schrijven in het chinees, zodat ik het straks op het platteland kan laten zien.En dan maar hopen dat je hetzelfde krijgt. Zondag heb ik kennis gemaakt met Sander en Yolanda (vrienden van Maaike Kamp,collega van werk) Sander runt een kwekerij in Anturiums en Bromelia's.
Later die zondag een theemarkt bezocht en het Green Lake Park. Een park met wel een miljoen Chinezen die aan het dansen, zingen, muziekmaken en vooral ook veel rochelen. Daar moet je opletten want anders heb je er zo een aan je been hangen. Ook kennis gemaakt met het openbaar toilet. Hokjes op de lange rij met een wantje ertussen zonder deur, broek naar beneden en je ding doen. Ze lopen langs je heen en het is de gewoonste zaak van de wereld. Dus doe je gewoon mee.
Vanmorgen dus heel vroeg op 6.15 en met Sander mee naar de kwekerij.Het is rond de 60km van Kunming en het landschap nog in nevelen gehuld. Een rondleiding gehad en dat was leerzaam en erg interessant. Ik wist niet dat er zoveel soorten waren. Leuk hoor. Later met een geleende fiets het dorpje bezocht. De mist was inmiddels opgetrokken en de zon scheen weer lekker. Dit was alvast een voorproefje van me straks te wachten staat, het leven op het platteland. Veel landarbeid, vriendelijke mensen en ik als blanke een bezienswaardigheid. Nou laat maar komen dan. Later op de dag met een werknemer terug naar Kunming gereden en af laten zetten. Met een taxi naar de ambassade van Laos, visum regelen. Daar vertelde ze dat ik dat gewoon aan de grens moet doen en dan voor 15 dagen een vium krijg. Dat wordt racen dus in 15 dagen door Laos. Nee hoor in Ventianne kan ik het verlengen. We zien wel hoe dat gaat verlopen, zorg voor later. Ik ga nu de laatste inkopen voor morgen doen en dan gaat het morgen beginnen. Op de fiets te stad uit komen, dat is al een uitdaging op zich. Maar ik heb de kaart goed bestudeerd en heb er alle vertrouwen in. Zo hier moeten jullie het mee doen. Het volgende bericht zal na een aantal dagen fietsen worden denk ik en dan horen jullie wel hoe het is gegaan.
Groet en big hug, Ellen