Afzien in de bergen

Hola
Qúe tal? Hoy como mi es muy bien.
Maar gister was het vreselijk afzien.Maar voordat ik daar aan ga beginnen eerst nog even het stukje voor Malaga.
Rustig naar Malaga gefiest over de vlakke wegen vol stof en bouwputten en de rest. In Malaga zelf over de boullevard gefiest en dat was een verademing, ff geen auto´s. Maar tijdens mijn lunch op een terras aan het water moest ik vluchten voor de eerste bui en dat was minder. Toen Malaga uit richting Torremolinos. In het begin ging het nog maar toen kwam ik op de snelweg terecht, nou geen pretje hoor. Heb nog geprobeert via andere wegen maar niemand wist het en zelf de policia stuurde me de snelweg op. Nou daar rij je dan op knooppunt oude rijn met al de afslagen die je over moet steken omdat je er nog niet af moet. Het was een waar feest. Maar goed toen ik de afslag zag waar ik de volgende dag heen zou gaan heb ik die maar genomen en dus nooit in Torremolinos geweest. Snel een hostel opgezocht en lekker geslapen. De volgende morgen zat ik al om half 9 op de fiest. De eerste 3u. ging het geleidelijk omhoog over prima asfalt. Daarna richting Tolox, vandaar neem ik een onverharde binneweg dwars door de Sierra de las Nieves. Nou dat heb ik geweten. Om half 12 begon het avontuur. Direct al flink klimmen en dat duurde zo´n 2 uur. Opzich was het te doen maar je gaat met een snelheid van 5 a6 km omhoog. Toen een stukje afdalen, ook hier moet je goed oppassen want voor je weet lig je op die losse stenen. De uitzichten in het begin waren zwaar bewolkt maar op een gegeven moment kwam ik boven de wolken en toen had ik een prachtig uitzicht. Maar na het afdalinkje volgde er een nog steilere klim van ongeveer 12km volgens de boeken. Maar dat was zo ontzettend steil en absoluut niet meer te befiesten door de grove stenen dat ik vanaf daar 3 uur heb lopen (geuzen) met een fiets die 18kg weegt en 25kg bagage eraan dat ook mee omhoog moet. Nou je zult wel begrijpen dat ik daar niet echt blij mee was. Je heb totaal geen herkenningspunten waar of je zit. Je loopt ongeveer 3 a 4 km per uur omhoog en weet van narigheid niet meer hoe je die fiets het beste omhoog kan krijgen want ook je armen verzuren. En na iedere bocht is er weer een berg en een stuk omhoog. Ook de wind slaat daar zo nu en dan om de hoek en werkt je tegen. Als je stil stond om even op adem te komen moest ik goed de remmen inknijpen anders ging de fiest weer achteruit. Nou je begrijpt wel dat ik er op een gegeven moment helemaal doorheen zat. En was ook helemaal niemand, logisch want wie neemt er nou zo´n weg. Ja de enige levende wezens waren geiten die me dan ook flink stonden aan te moedigen.
Soms kon je een stukje fietsen maar dan was ik zo moet dat ik dat ziet meer op kon brengen en dus maar weer ging lopen. Ik heb geschreeuwd tegen de bergen dat ik eruit wilde en het zat was. Aan de andere kant, ik had alles bij me om een nachtje door te brengen op dit traject, alleen waren er weinig tot geen mogelijkheden om je tent op te zetten. 3km voor het einde komt er een soort van parkwachter met z´n jeep me achterop. Of ik problemen had. Nee natuurlijk niet, kon wel janken van ellende. Hij zei dus dat het nog 3 km was en een poco op een neer ging, daarna alles naar beneden. Nou dan was er geen probleem. Die laatste 3 redde ik dan ook nog wel. Nou dat heb ik geweten. Die laatste 3 km waren reeds bewerkt door weet ik veel wat en waren dus zacht. En daar het geregend had en ook weer begon te regenen ploegde ik met m´n wielen steeds de grond in. Dan is het dus net of er iemand aan je fiest loopt te trekken, gek en boos wordt je daarvan. Dus ga je maar weer lopen. Het was ook nog van die rode plakklei dat overal aan gaat zitten en er niet af te spoelen is, dat moet echt met een borstel. Eindelijk kwam de afslag met de half verharde weg inzicht. Dus op de fiets en dalen. Nou niet dus, weer heel voorzichtig omdat er zoveel kuilen en gaten in zaten. Als je daar doorheen vliegt dan liggen gelijk je tassen eraf en misschien nog lek ook en daar zat ik al helemaal niet op te wachten. Ik kreeg het koud doordat ik nat was en de wind opstak. Vlies aangedaan en regenjas erover. Dat was ff lekker. Door met de rit naar beneden. Het was inmiddels half 7 en ik wist dat er een camping was op het einde van de half verharde weg. Gelukkig duurde dat niet lang meer en ben er neer geploft. Het kon me niet boeien om nog langer door te fietsen, was er helemaal klaar mee. Snel de tent opgezet en een heerlijke warme douche genomen. Ik was inmiddels flauw en slap van de honger, dus m´n noodpasta-klaar-in-5-min.-maal gemaakt en heel langzaam opgegeten. Was bijna te moe om te eten, maar ik had het nodig om weer op klachten te komen. Nog een bakkie koffie gemaakt en m´n verslag geschreven. Ik was zo emotioneel dat ik steeds moest janken van het hele gebeuren. M´n zus gebeld en ff m´n hart gelucht. Daarna ging het wel weer. Nog even gelezen en m´n ogen rolden bijna dicht. Om half 10 ging het lichtje uit. Maar ik heb bijzonder slecht geslapen, veel wakken en veel liggen draaigen, twee en een halve cm is toch niet veel hoor. Het was dus heftig afzien maar toch ook wel weer een hele ervaring rijker door dit alles. Ik had op de berg kunnen blijven zitten en niets meer doen maar dan kom je er ook niet. Gelukkig is alles weer goed gekomen en was het iets om niet snel te vergeten.
Vanmorgen ben ik naar Ronda gefiest en weer op een camping gaan staan. Het regent nog steeds met buien. Heb in Ronda rond gelopen, een hele mooie stad door een rivier in tweeen gebroken met giga hoge stadsmuren. Heel bijzonder om te zien. Kwam het oostenrijkse echtpaar avan 65 en 70 nog tegen en daar iets mee gedronken. Ik was ze de dag daarvoor tegen gekomen in het hostel waar ik toen sliep, ze waren blij me te zien, want ze hadden zich toch wel zorgen gemaakt over mijn route. Nou dat was het wel voor vandaag. Morgen weer verder al zijn de vooruitzichten niet echt beter. Maar niets kan nu nog ergen zijn dan wat er gister is gebeurt dus we houden de moed erin.
Hasta luego y un beso Ellen